يكی از مهم ترين تركيبات بين فلزی نايتينول ( NiTi
) است. اين ماده مهم ترين تركيب
از خانواده آلياژهای هوشمند (آلياژ نيكل- تيتانيم) بوده و دارای خواص بسيار ويژه ای
است كه آن را از ساير مواد حتی از ساير تركيبات بين فلزی متمايز می كند. NiTi شامل
نسبت های مساوی از نيكل و تيتانيم است و گاهی اوقات عناصر ديگری برای تنظيم خواص به
آن اضافه می شوند.
علت اصلی رفتار سوپرالاستيک و حافظه دار شدن يک استحاله برگشت پذير حالت جامد (استحاله
مارتنزيتی) است درحالی كه همين دگرگونی برای انواع فولاد های معمولی غير برگشت پذير
است.
نایتینول به دليل داشتن خواص ويژه ای چون حافظه‌پذيری، سازگاری با محيط بدن و سوپر
الاستيسيته، بيشترين كاربرد را صنايع پزشكی دارد.
كاربرد NiTi برای مصارف پزشكی اولين بار در سال ۱۹۷۰ گزارش شد. در اوايل ۱۹۸۰
اين نظريه بيشتر مورد توجه محققين قرار گرفت و در اواسط ۱۹۹۰كاربردهای ارتودنسی و
بيشتر اورتوپدی آزمايشگاهی برای اين ماده افزايش يافت. تلاش‌های اوليه برای بهره برداری
از پتانسيل NiTi به عنوان يک ماده ايمپلنت توسط جانسور و آلكلندری نيز در سال ۱۹۸۸
انجام شد.
در واقع NiTi به عنوان يک بيومتريال جذاب شناخته شده است و اين به دليل خاصيت حافظه
پذيری و سوپر الاستيسيته آن است كه خواص كاملاً جديدی در مقايسه با آلياژهای فلزی
معمولی هستند. تركيب NiTi در حالت كاملاً آستينتی، عموماً خواص مناسبی برای كاشت
های مربوط به عمل جراحی دارد. خواص مكانيكی تركيب بين فلزی NiTi بسيار نزديک به بافت
های بدن است. از طرفی سازگاری خوب اين ماده با محيط بدن و حافظه پذيری آن منجر به
كاربردهای بسيار وسيع NiTi در صنایع پزشکی شده است .
