محيط زيست مركز

دفع مواد و پساب های باقی مانده از محصولات مصرفی و مواد مضر و خطرناک خروجی از كارخانجات و صنايع توليدی يكی از مشكلات و معضلات مهم جهان امروز است. فاضلاب ها و پساب های خروجی از صنايع ممكن است حاوی مواد سمی و مقادير بالايی از فلزات سنگين باشند كه با تخليه اين ضايعات به مجاری فاضلاب ها و رواناب های سطحی و كشاورزی، مقادير زيادی از اين فلزات به محيط وارد می شوند.

آلودگی محيط با اين آلاينده های خطرناک، نهايتاً منجر به غير بهداشتی شدن منابع آب آشاميدنی شده و در طولانی مدت، خطرات سلامتی برای انسان و ساير ارگانيسم های زنده به همراه خواهد داشت. دفع نادرست فاضلاب و تخليه قسمتی از آن در جريان های آب سطحی، در اكثر نقاط، محيط را طوری آلوده ساخته كه مردم اين نقاط در معرض بدترين ابتلاها به بيماری های عفونی، انگلی و بيماری های ناشی از عناصر سمی قرار گرفته اند كه به خصوص اين آلودگی ها، آمار مرگ و مير كودكان را بالا می برد.

در برخی آب های جاری سطح تهران، به ۱۶ ميليون كليفرم در يكصد ميلی ليتر بر می خوريم. در برخی از قطب های صنعتی كشور نيز تخليه مقادير عظيمی پساب باعث تخريب اراضی كشاورزی شده و اين در حالی است كه كشور در حال تلاش برای افزودن اراضی زيركشت جهت رسيدن به خودكفايی می باشد. اغلب پساب های صنعتی غلظت بالايی از فلزات سنگين دارند كه وقتی اين فلزات سمی در مكان های تخليه رها شوند، خاک و آب های زيرزمينی و نهايتاً دريا را آلوده و به طور كلی بر زندگی آبزيان و چرخه غذايی اثر می گذارند.

از آنجايی كه پساب های صنعتی نهايتاً به داخل آب های سطحی و رودخانه ها تخليه می شوند، شناسايی و ارزيابی غلظت انواع مختلف آلاينده های موجود در آن ها ضروری بوده و اين عمل بايد قبل از تخليه آ نها به آب های جاری انجام گيرد.

پيمان کيوتو قراردادی است که در سال ۱۹۹۷ در کنفرانس سازمان ملل در شهر کيوتوی ژاپن مورد توافق دولت ها قرار گرفت. هدف اين پيمان آن است که ميزان انتشار گازهای گلخانه ای توسط کشورهای توسعه يافته، از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ به دست کم پنج درصد کمتر از سطح اين گازها در سال ۱۹۹۰ برسد. در مجموع، ۱۷۴ کشور جهان اين پيمان را تصويب کرده اند.

دولت ها در سال ۱۹۹۲ در "اجلاس زمين" در شهر "ريودوژانيرو" برزيل توافق کردند که با مسئله تغييرات آب و هوايی مقابله کنند. پيمان کيوتو به دنبال اين نشست مورد توافق قرار گرفت. پيمان کيوتو از ۱۶ فوريه سال ۲۰۰۵ لازم الاجرا شد.

آمريکا که بزرگترين منبع انتشار گازهای گلخانه ای در جهان است، در سال ۲۰۰۱ با اين پيمان مخالفت کرد و اعلام داشت که اجرای آن بسيار پرهزينه است و کشورهای در حال توسعه را از دور نخست هدف های تعيين شده تا ۲۰۱۲ مستثنی می کند که کار غلطی است.

بر اساس اين پيمان کشورهايی که تا سال ۲۰۱۲ نتوانند به اهداف اين پيمان دست يابند، بايد علاوه بر اين که انتشار گازهای گلخانه ای خود را تا حدی که قبلاً تعيين شده بود کاهش دهند، در دوره بعد که از سال ۲۰۱۳ آغاز شده است می بایست انتشار اين گازها را ۳۰ درصد ديگر کم کنند.

بر اساس اين اصل که کشورهای ثروتمند تر در زمينه انتشار گازهای گلخانه ای بيشتر نقش دارند، تنها حدود 36 کشور نسبتاً توسعه يافته با اين اهداف برای سال های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ موافقت کرده اند.

گازهای گلخانه ای گرما را در جو زمين نگه می دارند. عامل اصلی انتشار اين گازها که ناشی از فعاليت های انسانی است، گاز دی اکسيد کربن می باشد که به اندازه زيادی از سوخت های فسيلی توليد می شود. اين پروتکل گاز متان را نيز در بر می گيرد.

اين گاز عمدتاً از فعاليت های کشاورزی و اکسيد نيترات که بيشتر از مصرف کودهای شيميايی توليد می شود حاصل می گردد. سه گاز صنعتی نيز از جمله گازهای گلخانه ای هستند.