دفع مواد و پساب های باقی مانده از محصولات مصرفی و مواد مضر و خطرناک خروجی از كارخانجات
و صنايع توليدی يكی از مشكلات و معضلات مهم جهان امروز است. فاضلاب ها و پساب های خروجی
از صنايع ممكن است حاوی مواد سمی و مقادير بالايی از فلزات سنگين باشند كه با تخليه
اين ضايعات به مجاری فاضلاب ها و رواناب های سطحی و كشاورزی، مقادير زيادی از اين فلزات
به محيط وارد می شوند.
آلودگی محيط با اين آلاينده های خطرناک، نهايتاً منجر به غير بهداشتی شدن منابع آب
آشاميدنی شده و در طولانی مدت، خطرات سلامتی برای انسان و ساير ارگانيسم های زنده به
همراه خواهد داشت. دفع نادرست فاضلاب و تخليه قسمتی از آن در جريان های آب سطحی، در
اكثر نقاط، محيط را طوری آلوده ساخته كه مردم اين نقاط در معرض بدترين ابتلاها به بيماری
های عفونی، انگلی و بيماری های ناشی از عناصر سمی قرار گرفته اند كه به خصوص اين آلودگی
ها، آمار مرگ و مير كودكان را بالا می برد.
در برخی آب های جاری سطح تهران، به ۱۶ ميليون كليفرم در يكصد ميلی ليتر بر می خوريم.
در برخی از قطب های صنعتی كشور نيز تخليه مقادير عظيمی پساب باعث تخريب اراضی كشاورزی
شده و اين در حالی است كه كشور در حال تلاش برای افزودن اراضی زيركشت جهت رسيدن به
خودكفايی می باشد. اغلب پساب های صنعتی غلظت بالايی از فلزات سنگين دارند كه وقتی اين
فلزات سمی در مكان های تخليه رها شوند، خاک و آب های زيرزمينی و نهايتاً دريا را آلوده
و به طور كلی بر زندگی آبزيان و چرخه غذايی اثر می گذارند.
از آنجايی كه پساب های صنعتی نهايتاً به داخل آب های سطحی و رودخانه ها تخليه می شوند،
شناسايی و ارزيابی غلظت انواع مختلف آلاينده های موجود در آن ها ضروری بوده و اين عمل
بايد قبل از تخليه آ نها به آب های جاری انجام گيرد.